My bucket list

12:17 AM, Thursday

Before I actually kick the bucket, I need to do these hundred things first. 😛 😛 😛 So help me God.

1. Give painting a shot
2. Find some good books
3. Go to Baguio City
4. Learn how to skateboard
5. Paint a mural
6. Dance under the rain
7. Publish an article in Thought Catalog
8. Lie down in the grass while watching the stars
9. Watch sunset
10. Travel alone
11. Date someone in a candlelight dinner
12. Swim with dolphins
13. Start a blog
14. Sing at the top of my lungs
15. Laugh until I cry
16. Ride a bike
17. Dance until I drop
18. Wish upon a shooting star
19. Hug someone very tight
20. Run a flower shop
21. Write a poem
22. Buy a Jeremy Scott kicks
23. Sleep beside the person I love and listen to his heartbeat
24. Meet the band Silent Sanctuary in person
25. Learn how to swim
26. Get a tattoo saying “The Lord Exists”
27. Buy a rucksack
28. Capture precious moments
29. Have a pet dog and name him “Delacroix”
30. Listen to Michael Buble all day long
31. Write a book
32. Go to Tagaytay City
33. Enroll to an art class
34. Own a blue hoodie
35. Dress like a swag
36. Ride an airplane
37. Sleep naked
38. Visit Vatican City
39. See Rubens’ Elevation of the Cross
40. Feel the sand on my toes
41. Ride a roller coaster
42. Talk to someone until wee hours of night
43. Engage into a meaningful conversation
44. Drink until I drop
45. Fall in love
46. Relax myself into a hot bath tub.
47. Sing in the shower
48. Fall asleep in a loved one’s arms
49. Feel the rain in my hands
50. Own a swag glasses
51. Own a Cookie Monster snapback
52. Lace up my shoes in a new way
53. Ride Pasig Ferry
54. Let go of a floating lantern
55. Tie messages to balloons and let them go
56. Fall asleep without my blankets on while raining hard outside
57. Conquer my fear in riding a ferris wheel
58. Listen to a classical music in a theater
59. Learn how to play the piano
60. Tone down my body
61. Find solitude in a retreat house in Silang, Cavite
62. Hold someone’s hands
63. Send love letters
64. Give people a reason to remember my name
65. Watch a meteor shower
66. Give money to a homeless person
67. Hug a stranger
68. Go for an early morning stroll on a quiet street
69. Kiss someone at midnight on New Years
70. Have a bonfire
71. Travel with my best friend
72. Graduate college
73. Sit on a roof
74. Have my own personal library at home
75. Have a White Christmas
76. Try archery
77. Donate blood
78. Attach a lock to a love bridge
79. Send a message in a bottle
80. Join a religious org
81. Bury a time capsule
82. See the northern lights
83. Throw a boomerang
84. Be loved
85. Get lost with music
86. Go to Batanes
87. Spend time in the province
88. Ride a boat
89. Go to a live concert act
90. Decorate a Christmas tree
91. Try horseback riding
92. Change someone’s life
93. Plant some flowers
94. Fly a kite
95. Kiss someone under a firework display
96. Wish on a fountain
97. Take pictures with strangers for a day
98. Inspire someone
99. Pay my parents back
100. Meet “The One”

 

Where has the good boy gone?

12:40 PM, Wednesday

I am a good boy before, until heartbreak changed me.

I value relationships a lot before. I always believe in the magic of love. I know it can move mountains and conquer any seas. I treasure the exclusivity of commitment. But now, why am I doing things contrary to what I really believed in.

I deeply fell in love with someone who I fondly refer to as my “Wonderwall”. He took me by surprise. I know he is the one heavens has sent me. They were the happiest and fondest days of all. I saved his text messages even it is only a casual hi or hello or a simple good morning greeting. I never deleted our chat conversations and keep on reading it every time I miss him. I kept on remembering every small detail from our dates. I kept pictures of him. His name’s a beautiful sound to my ears and keeps on playing on my mind every now and then. He makes me restless. I always remember his sweet smile every time I close my eyes. Days passed by swiftly until I suddenly found myself falling for him. But I never thought this happiness will come to an end so soon.

He left, and I was completely left in despair. My whole world stopped. My heart skipped a beat. It took me a time to realize that there are no really us. It is only a reverie. It was only me who thought about that all along. I love someone who doesn’t love me back. He said I misinterpreted his actions and falsely distinguished it as love. It is not love actually. I really want to curse him for making me fall in love with him. I really want to hurt him as much as he hurt me but I can’t. My love is stronger than any pain. This is my downfall. Days seem to be longer. Every night seem to have no end, not even assuring a new day ahead. The earth colors suddenly turned into black and white. This tormenting pain is ripping every piece inside of me, devouring every single hope inside of me. I almost died. I am trying to convince myself that he’ll be back but he never did. I got no choice but to pick myself up again. And now, I’m taking things little by little.

I am never the same person again. I learned to smile again but I really cannot dismiss the pain. As much as I can pretend that this feeling doesn’t exist, the pain’s really unbearable. I keep on running in circles. I need to divert myself. I need some distraction. But I don’t know what happen next will lead me into a greater destruction.

I started going out again, meeting different people along the way. The memories of past still haunt me but I decided not to pay any more attention to it, expecting that it will burn out later anyway. I need to forget. I want to forget how fucking painful this feeling is.

In my desire to forget everything, I engaged myself into casual hookups. I’m good with anything. I know the drills. The way someone stares meaningfully at me, I know exactly what’s playing inside their minds. The way someone lustfully smiles at me, I know what they are trying to convey behind that sinful smile. I can simply tell what someone is really up to, or if he has plotted out a hidden agenda. Little they did know that I can play their games way far better.

I say sweet nothings without actually defining it. I never really cared if they will believe in those words but I never really care about that really. Those are only words for me. That ends it. Sooner or later, I’ll forget what I have said. I show that I care without actually thinking that it will blossom into a more genuine one. They often took it as a sign of interest or maybe an appreciation but it means nothing on me. I do it not to display affection but because I just want to do it. I don’t do it for them, only that simple. I can kiss you well and turn you on without any feelings involved, not having to feel any spark. I don’t need that spark anymore. I can listen to your stories and pretend to be carried away while actually not really giving even a single piece of fuck. You can hate this monster now.

I never slept with the same person twice. That’s my number one rule. I immediately delete phone conversations as soon as we parted ways. I don’t save messages anymore. I don’t keep chat conversations anymore. I never ask anyone for second time. I never look forward to meet them again in the future. I don’t want to get too attached on anyone. I don’t keep memories anymore. I own four different numbers. One is personal and the others are for play times. I don’t give out my personal number. I never save numbers. Yes they can always drop me a message but never expect a reply unless I’m really fucking bored. I usually delete a message when it comes from an unregistered number without reading the whole message first. It has nothing new to say. I usually mistakenly refer someone to as someone. I don’t ask for their names as I don’t need it in the first place. I don’t remember their looks. I never told them what my real name is. I introduce myself in a different name. I don’t spill out any personal information. I’m here to play games. Nothing more, nothing less. No strings attached. No feelings involved. It was never on my plan to fall in love again, not now, not sooner, not in the next years. You can hate this monster even more now.

But as soon I enter my room and lay myself to sleep; I keep on asking myself why. Why am I doing this? Why do I still feel lonely? Why do I still feel empty inside? Why do I go out giving people heartbreaks but I always end up hurting? Why am I still crying? Why am I still longing for him? Am I doing this revenge? Why am I making someone feel the pain that I felt back before? I promised to myself that I won’t be like him but why I am being like him now? This is not me. This is not who I am. Somebody save me.

I am nothing but a monster now.

Where has the good boy gone?

Word Porn #16

8:00 AM, Wednesday

sobremesa

(n.) the period of time after a meal when you have food-induced conversations with the people you have shared the meal with.

#wordporn

I will fall in love with you in a billion ways

8:38 PM, Tuesday

Reblogged from Ron Celajes

I will fall in love with you in a billion ways. I will fall in love with you with the core of my sobriety. Not when I am happy, nor when I am sad, nor when I am vulnerable. I will fall in love with you because I will choose to. I will fall in love with you in a billion sunrises and in a billion sunsets. I will fall in love with you because you don’t want me to change. I will fall in love with you because you make me miss you. I will fall in love with you because you pray. I will fall in love with you because you give everything a chance. And lastly, I will fall in love with you because I know that if the timing’s right, you would hold me like you did to the street kid and tell me that you too, will fall in love with me, in a billion twilights, in a billion summers, and in a billion probabilities.

Full version here.

How does it feel like to have a weird name?

7:51 PM, Sunday

Mahirap magkaroon ng weird na pangalan. Hindi ko pa masyado iniintindi ‘to nung bata ako pero nung lumalaki na ako, minsan naiisip ko kung bakit ganito nga ang pangalan ko. Hindi ko alam kung saan ba nahugot ng mga magulang ang pangalan kong ito. Normal naman ang mga pangalan ng dalawa ko pang kapatid tapos pagdating sakin biglang weird. Parang joke lang. Ang daya!

Kailangan kong alamin ang kasaysayan ng pangalan ko. Tinanong ko si Mama dati nung bata pa ako kung bakit ganito ang pangalan ko. Joshua pala dapat ang ipapangalan niya sa akin pero si Tatay daw ang nasunod. Isinunod niya ang pangalan ko sa totoong pangalan ng paborito niyang basketball player sa PBA nun dati na naglalaro sa koponan ng Alaska. Idol na idol daw ng Tatay ko yun, dagdag pa ni Mama. Tapos para daw maiba, nagexperiment pa tatay ko nang pinalitan niya ang unang tatlong letter ng orihinal na naiisip niya na ipapangalan sa akin at isinunod sa pangalan ni Jesus para daw siguradong lalaki akong mabait. Siyanga naman, mabait nga ako. Mabait kapag tulog.

May mga barkada ako na sinasabing maganda naman daw kung tutuusin ang pangalan ko. Unique daw. Kakaiba. Bago sa pandinig. Hindi ko lang alam kung seryoso ba sila dun o sinasabi lang nila yun bilang pampalubag-loob hahaha.

Pero nagsisimula pa lang pala ang aking pakikipagsapalaran sa pagkakaroon ng weirdong pangalan.

Sa school, hindi na bago sa akin kapag natatagalan ang mga teachers ko sa pagtawag ng pangalan ko tuwing nag-aattendance dahil hindi daw nila mabigkas ito nang maayos. Minsan imbes sa talagang pangalan ako tatawagin, sa palayaw na lang o kaya minsan sa apelyido na lang haha. Sawang-sawa na rin ako sa kakapaliwanag sa kung paano ba talaga bigkasin nang maayos ang aking pangalan. May mga teachers din na nangpopowertrip, todo usisa at tanong kung bakit ganun ang pangalan ko. Minsan gusto ko na sagutin na kausapin na lang nila kamo mga magulang ko. Kakabadtrip.

Hindi rin ako nakaligtas sa pang-aalipusta ng mga mapang-asar kong kaklase. Pinagtatawanan nila ang pangalan ko. Ang weird daw. Nakakatawa daw ang pangalan ko. Saan daw ba nagmula ang pangalan ko? Asar ako nun sa isang kaklase ko na kilalang berdugo sa pang-aasar. Buti sana kung matalino eh kaso ang alam lang yata nito gawin e mambwisit ng mga kaklase niya. Hangga’t maaari ayokong ayoko nakukuha ang atensyon niya dahil gusto ko lang naman na maging tahimik ang buhay-elementarya ko. Pero di ako nakaligtas sa kanya. Pinagiinitan niya ako. Naging favorite topic niya ako bigla. Daldal na siya nang daldal. Chill lang ako nung una. Hindi kita papansinin, magpapasensya ako hangga’t kaya ko. Mamamatay ka kakasalita dyan. Pero sadya yata talagang sinusubok nito ang pasensya ko. Gusto talaga niya ako galitin. Sinasadya niyang lakasan ang boses niya para marinig ng ibang kaklase namin ang pang-aasar niya. Gusto ako ipahiya. Nananadya talaga. Naiinis na ako. Ano bang problema ng bwisit na to saken? Inaano ko ba ‘to? Ang dami nang nagtatawanan. Sinusubukan ko pa rin maging kalma. Hayop to ah, porke hindi ako nagsasalita kinakaya-kaya ako nito ha. Nagkukunwari akong walang naririnig pero takteng yan, hirap na ako magsawalang bahala. Ganito pala pag nagtitimpi ka na, halos manginig ka na sa asar at galit. Gusto ko na sumabog at lumpuhin siya. Gusto ko na siyang sakalin zzz. Nang hindi ko na mapigilan, tumayo na ako’t walang kaabog-abog na tinabig yung balikat niya. Gulat siya eh. Kunwari pa siyang patawa-tawa pero alam ko nasaktan siya. Masakit yun alam ko kasi nasaktan din ako sa lakas ng pagbangga ko sa kanya. Gaganti yata ang loko. Subukan niya, papatulan ko talaga siya. Huwag niyang sabihin na baboy siya at mas malaki siya sa akin. Tahimikan ang mga kaklase ko at may isang naghahanap na ng titser. Nagtitigan kami hanggang sa unti-unting humupa na ang tensyon. Akala ko dun na natatapos ang lahat pero tangina, kinabukasan sinulatan ng pentel pen yung stroller kong bag. Traydor! 😡 😡 😡

Madalas rin magkamali sa pagspell ng pangalan ko. Pangalan sa school records, sa mga plaque of appreciation, sa mga certificates, sa mga merit cards. Ganda pa naman ng lettering tapos mali yung spelling. Sayang. Minsan imbes na isauli ko at ipaayos pa, ako na lang mismo ang nagtatama. Kasalanan ko rin naman minsan. May pagkakaparehas kasi ang pagsulat ko ng “U” at “V” kaya minsan inaakala nila na double “U” ang pagspelling sa pangalan ko gayong ang totoong pagspelling ay una muna ang “U” tapos ay “V”. Kaya simula nun, lagi na akong nagsusulat nang malinaw para madali nilang maintindihan at mabasa.

Pagkaapak ko ng college, imbes na maasar ako natatawa na lang din ako. Hindi ko na masyadong pinepersonal yung mga biro nila. Nagmamature na rin siguro ako. Na-realize ko na wala namang mangyayari sa akin kung dadamdamin ko ang lahat, ako lang talo sa huli. May mga bagay na hindi dapat masyadong sineseryoso. Chill lang kumbaga. Katwiran ko, weird man ang pangalan ko, bawing-bawi naman sa mukha eh hahaha. 😉

Nung nakaraang Miyerkules lang, nag-apply ako ng trabaho sa isang government office. May pinapaikot na attendance sheet para malaman kung paano ba yung magiging seating arrangement sa exam. Priority kasi yung talagang mga nakaschedule sa panghapon na exam. Ako yung huling nagsign sa attendance sheet at napatawa ako nung mapansin ko ung taga-HR na medyo kumunot yung noo nung pangalan ko na ang tatawagin. Kaya mo yan. Subukan mo lang. Pero sumuko rin siya, sa apelyido niya ako tinawag hahaha.

Pero naisip ko, ang cool din pala kapag weird ang name mo. Hindi ako nahihirapan kumuha ng public documents tulad ng NBI. Hindi ko na kailangan magpabalik-balik kasi nakukuha ko agad yung clearance ko. Palibhasa wala akong kaparehas ng pangalan. Minsan chineck ko sa Google kung may kapangalan ba ako sa ibang probinsya o sa ibang bansa kaso wala lumabas na resulta. Kaya imbes na kaasaran ko ‘to, dapat ay magpasalamat ako sa magulang ko dahil sa pangalan kong ito ay naging special ako. Oo, special child nga. Hoy, biro lang. Kakaiba. Abnormal. Bago. Iba sa lahat ng pangalan.

Ako lang ang may ganitong weirdong pangalan. 😎

Word Porn #15

11:58 PM, Friday

pluviophile

(n.) a lover of rain, someone who finds joy and peace of mind during rainy days.

#wordporn

Aha! Ito pala ang tawag sa mga katulad ko. Lol. 😯

Not an ordinary chance

6:29 PM, Friday

Thought Catalog published my article on their website and I was like, 😀 😀 😀 😀 😀 😀 😀 😀 😀 😀 😀 😀

One down on my bucket list.

Try lang

2:23 PM, Friday

Kagabi, wala sa katinuan kong sinilip ang Facebook niya sa pagbabakasakaling may bagong balita tungkol sa kanya. At hindi naman ako nabigo. Biglang nawala ang antok ko. Ganun na lang yung pagbalikwas ko mula sa pagkakahiga nang nakita ko ang isang picture na parang kakaupload lang kung saan siya ay parang nasa isang event at nagbibigay ng speech. Napabangon ako para kumpirmahin kung talaga ayun ba talaga ang nabasa ko o dala lang ng antok kaya kung anu-ano na lang iniisip ko. Akala ko nung una, sa ibang bansa iyon kinunan kaso nacheck-in siya sa isang pamosong hotel sa Makati. Seryoso ba ‘to?

Totoo nga. Nakabalik na siya! 🙂

Kaagad kong kinuha yung cellphone ko at dinial yung number niya. Dinial ko yung isang number niya kaso unattended. Aw, bakit unattended? Teka, teka subukan ko yung pangalawa. Bakit hindi nagriring? Incorrect number daw. Ay bakit incorrect? Tama naman yung pagkakadial ko ha tapos incorrect. Dial ulit ako kaso ganun pa rin. Unattended – incorrect. Unattended – incorrect. Ay nagpalit nga pala ako ng number. Eh ano naman kung nagpalit ako ng number, hindi naman apektado dun yung pagtawag ah. Teka kukunin ko yung isang phone ko. Doon nakalagay yung lumang Globe ko na ginagamit ko dati kaso walang load. Ano ba to? Teka check ko baka nagtext siya sa lumang number ko kaso wala din. 😦

Parang nakaramdam ako ng hiya sa pinaggagagawa ko kanina. Para naman akong papansin sa kanya. Hindi dapat ako ganun. Dito ako madalas madale eh. Kilos muna bago isip eh. Saka na lang gumagana yung pag-iisip kapag tapos na.

Humahanga ako sa kanya. Ang galing niya talaga. Doon kasi sa picture na inupload niya, makikitang siya ay nagsasalita habang ito ay nakaflash sa isang malaking screen projector. Siguro nagbabasa siya ng isang speech tapos may iilang mga taong nakaupo sa likod. Mga delegates siguro sila. Pakiwari ko, foreigner yung iba sa kanila kasi hindi naman sila mukhang mga Pinoy eh. Wala namang nagbago sa itsura niya maliban na lang siguro sa buhok niya na skinhead na ngayon. Hindi ko pa siyang nakikita sa ganung gupit pero bagay pala sa kanya. Napakaganda talaga niyang magdala ng damit. Bagay na bagay sa kaniya ang suot niyang suit and tie.

Biniro ko sarili na kung kailan ready na ako magmove-on saka naman siya bumalik. Nakalimutan ko na siya tapos ngayon.

…

…

…

O bakit? Bakit biglang tumahimik?

…

…

…

Oo na, oo na. Mali pala yung pagkakasabi ko. Nagbibiro lang naman ako.

Hindi naman ako yung binalikan nun eh. Seryoso. Tsaka nakakahiya talaga kung iisipin ko na ganun di ba? Ang lakas naman pala ng kumpiyansa ko sa sarili ko kapag ganun hahaha. Tapos nalaman pa niya kunwari o, nako anong mukha na lang ang ihaharap ko sa kanya. Pero kahit ganun pa man, masaya na rin ako kasi nakabalik na rin siya. Nagkaroon ulit ako ng pag-asa. Hmm konti lang pero mas mabuti na rin na huwag na lang ako umasa. Less expectation, less disappointment. Tama tama, para iwas sakit din sa huli. Ganun na lang gagawin ko. Siguro hanggang dito na lang siguro talaga ako. 😥

Think straight

11:15 PM, Tuesday

Dear Jess,

I saw what you did earlier and I was not happy about that. I thought you’re going to take this new road with me? Then why are you doing that again? You tell me why, I’ll listen. It seems like you’re forgetting where your boundaries are. Jess, focus. I guess you’re having a hard time in this but I won’t lose hope in you. I know you’ll make it. You just need to focus on what you really want to do with your life Jess. Don’t be get too easily distracted. Always think about the reason on why are you doing all these. Never look back. Think straight. Pursue your goals. Know what is right and what is wrong.

Listen Jess, I am always here for you no matter what. No father in this world will ever desire anything bad for his son. I want nothing but the best in you my precious son. Just let me come into your heart and I’ll take care of the rest. You are not alone in this journey. You got me. I am always watching you here from above.

And now, what you need to do is to sleep. I know you need to wake up early tomorrow. Good luck my son, I know you’ll going to make it.

Love,

God. +

#3 on my Bucket List

6:33 PM, Monday

Yehey! Sa wakas, makakarating na rin ako sa Baguio! 😀 😀 😀 Bata pa lang ako, gustung-gusto ko na makapunta sa Baguio. Gusto ko maranasan kung gaano ba kalamig dun. Gusto ko rin makita yung sinasabi nilang malaking ulo ng leon pati na rin dumaan sa sinasabi nilang Kennon Road. Gusto ko rin makapunta dun sa Mines View at sa lahat ng pwedeng mapuntahan doon. Panay kinig na lang ako kasi sa mga kwento nila. Sana ako din makapunta dun. At ayun nga, narinig ni Bro yung dasal ko. Biglaang nagyaya yung pinsan ko na punta daw kami Baguio ngayong Holy Week. Lahat kasama! Ang saya! Eto na nga talaga ‘to! 😀

…

Pagkagaling ng swimming sa Pansol ay nagbababa lang kami saglit ng mga dalahin at dumiretso na rin kami kaagad sa Baguio. Ice lang kahit pagod ako. Wala akong pakialam kahit tatlong oras lang tulog ko. Minsan lang ‘to! Excited na talaga ako. Ang paborito ko pang pinsan ang magdadrive para sa amin. Ayos na ayos! 😉 Pagkatapos ng mahigit kumulang isa’t kalahating oras sa North Expressway, sa wakas TPLex na. Hindi ko alam, mas mahaba pala to. Babagtasin nito ang probinsya ng Tarlac, La Union at Pangasinan.

 

Wala kaming ginawa buong biyahe kundi magbiruan at magtawanan lang. Masaya talaga kapag game at kwela yung mga kasama mo sa sasakyan eh, hindi ka maaantok. Sasakit lang ang panga mo sa kakatawa. Panay bato ng jokes ang isang kasama namin hanggang sa nauwi sa bugtungan. Yup, bugtungan nga. Mabuti na lang at may naalala pa akong iilan mula sa mga Filipino class ko dati. Hanggang sa nauwi na sa mga green jokes. Nakakatawa yung transition ng usapan namin eh. Anlalayo eh. Hindi ma-connect sa naunang pinag-usapan. Hahaha. 😆

Tinanong ko ang pinsan ko kung saan ang Marcos Highway. Aniya, may tatlong major access road papuntang Baguio. Kennon Road, Marcos Highway at Naguillan Road. Mas madaling makarating sa Baguio kapag dadaan ka sa Kennon Road kumpara sa dalawang daanan na parehong nasa La Union. Kung mapapansin ko daw ay halos puro maliliit na sasakyan lang ang nakakasabayan namin sa daanang ito dahil halos lahat pala ng mga bus galing Maynila ay sa Marcos Highway dumadaan. Ang Kennon Road ay may kabuuang haba na 41. 2 kilometro na may taas na 5,500 talampakan. May walong settlement sa Kennon Road na mas kilala ngayon bilang Camp 1 – 8. Ayon sa nabasa ko, orihinal na tinayo daw ang mga kampong iyon para sa mga gumagawa ng daanan na hindi kalaunan ay tinirhan na rin ng mga lokal na residente ng Benguet Province. Salamat sa Wikipedia! 😆

Maswerte daw kami at maganda ang panahon nang bumiyahe kami paakyat ng Baguio. Kapag masama ang panahon, kadalasan palang sinasara ang Kennon Road dahil na rin sa banta ng mga landslide. Para daw sa isang experienced na nagmamaneho talaga, kakayanin sa loob lang ng 45 minuto hanggang isang oras para mabagtas ang kabuuan ng Kennon Road.

Ang pamosong Lion’s Head. Matatagpuan ito sa Camp 6 ng Kennon Road. May taas ito na 40 talampakan. Itinayo ito upang maging tatak o simbolo ng grupo ng Lions Club para sa nasabing lugar sa panahon ng pamumuno ni Luis Lardizabal bilang mayor ng lungsod ng Maynila noong 1969 – 1970 at bilang pinuno na rin ng nabanggit na grupo.

Sinasabing ang pinakamatarik na bahagi ng Kennon Road ay sa pagitan ng Camp 6 at Camp 7. Ito ang sinasabing “Zigzag Road” dahil na rin sa dami ng switchbacks o hairpin turn. Hairpin turn ang tawag sa isang paliko sa kalsada na may matarik na anggulo na kung saan kinakailangan ng isang sasakyan na pumihit ng 180 degrees para makapagpatuloy sa pagdaan.

Sa wakas, pagkatapos ng mahigit anim na oras naming paglalakbay galing Maynila, nakarating na rin kami sa tinaguriang “Summer Capital of the Philippines”!

Maligayang pagdating sa Baguio City! 😎

Ito pala ang transient house na tinuluyan namin ng tatlong araw. May malaking sala sa baba at tatlong kwarto sa itaas. May tig-isang banyo para sa bawat palapag. Pwede na para sa aming lahat. Hindi pala uso electric fan dito. Pwedeng buksan ang malalaking bintana kapag matutulog para makadaloy ang malamig na hangin ngunit kailangang mag-ingat dahil walang railing ang mga bintana. Hindi advisable na iwanang mag-isa ang mga bata sa isang kwarto sa itaas dahil maaaring silang mahulog at madisgrasya. Sana maisipan ng may-ari ng bahay na gawing child-friendly ang mga kwarto. Malawak ang garahe na kayang magpark ng dalawang kotse.

Bukas na lang kami mamasyal.  Halos napagod lahat sa biyahe eh. Pahinga muna.

…

Day 2

Maagang nagising ang lahat para maghanda sa aming pamamasyal.

Hindi na sila makapaghintay sa sobrang excitement. 🙂

Ngunit bago namin simulan ang pamamasyal, kailangan munang mananghalian. Sa biyahe palang papuntang Baguio, kinukuwento na ng pinsan ko na may kinakainan sila sa tuwing bumibisita sila ng Baguio kung saan sadyang napakasarap ng bulalo. Minda’s Eatery pala ang tinutukoy niya. Mas kilala ito daw bilang slaughter house. Ito ay matatagpuan sa Brgy. Sto. Nino, Benguet, malapit sa isang istasyon ng bus. Kung titignan mo, isa itong tipikal na karinderya ngunit nakilala sila dahil sa kanilang special bulalo soup. Maliban sa bulalo, masarap din ang inihahain nilang crispy pata na dinuguan ang sawsawan at sisig. Mabait din ang may-ari pati na rin ang kanyang mga serbedor. Talagang patok na patok ito para sa mga turista dahil ang daming kumakain dito. Nirerekomenda ko sa inyo ang kainang ito at pangako, hinding-hindi kayo magsisisi. Swak na swak sa budget ang presyo at talagang sulit ang inyong pera. Paniguradong kakain ulit ako dito pagbalik ko. 🙂

Mukhang nabusog na ang lahat, tara pasyal na.

…

First stop. Strawberry Farm, La Trinidad, Benguet.

Makulimlim ang panahon pagdating namin sa Strawberry Farm. Bubungad sayo ang napakaraming tindahan na pwedeng mong pagpilian. Dahil binigyan ako ng pocket money nina Tita, diretso agad ako sa pamimili. Ang daming pwedeng bilhin. Meron silang binebenta na assorted pasalubong na 7 for P100. May strawberry jam rin na 3 for P100. Bumili ako ng chocolate crinckles na nakuha ko ng 3 for P100. Hindi na masama. Chineck ko muna kung in-stack ba yung loob para makasigurado. Kahit di ako fan ng peanut brittle, bumili na rin ako ng isa na nakuha ko naman sa presyong P80. Naghabilin nga pala si Mama na bilhan ko siya ng ube jam. Binabarat ko yung mamang tindero na ibigay na lang sakin ng P180 kesa P200 kaso ayaw talaga. Hindi pa ako expert sa haggling.

Paalala: Maraming modus ang naglipana partikular sa mga nagbebenta ng strawberries. Huwag kayo papadala sa mga panloloko na sa unang tingin ay aakalain mong sariwa lahat ng binibili mong strawberries ngunit hindi mo alam ay bulok o sira na pala ang iilan sa ilalim nito. Dapat ay sa harapan mo mismo ibabalot ng nagtitinda ang mga nabili mo dahil kung nalingat ka ay minsan pinapalitan nila ito ng mas luma o di kaya ay bulok na. Muntik na ako mabiktima nito. Sa bwisit ko ay nilayasan ko ang tindera nang walang pasabi. Huwag rin bumili ng anumang strawberries na pinagpatong-patong sa isang lalagyanan dahil mapipisat lang ito kaagad. Dapat ay maayos silang nakasalansan at siguraduhing wala anumang itim o butas sa mismong naturang prutas.

Matapos makapamili ng pasalubong ay naisip ko bumili ng t-shirt. Naghahanap ako ng mura pero magandang klase. May nakita ako sa halagang P120 pesos. Hindi na masama. Hanap agad ako ng kulay itim dahil mahilig nga ako sa black di ba. May nakita akong isa. Ayos! Hindi rin nakaligtas sa aking paningin ang isang scarf. Tamang-tama. Terno sa binili kong shirt. May binili pa akong keychain kung saan binili ko ang apat na letra ng aking palayaw.

Dahil medyo napagod kakaikot, dirty ice cream muna. Strawberry ice cream! Sobrang tamis neto. P20 kada isa.

Isaiah picking up some strawberries.

…

Second stop. Wright Park.

Ito ang Pool of Pines. Katapat lang ito ng The Mansion. May habang 100 kilometro at may mga pines sa magkabilang bahagi nito. Self-explanatory di ba? Hindi ko lang ma-gets kung bakit orange yung kulay ng tubig. Sinadya ba yun na gawin kulay orange? Akala ko nung una, ihi eh. Hahaha.

Strawberry taho. P20 pesos lang. Pwede ka mamili kung yung regular na taho ba o strawberry taho, pero siyempre piliin mo na yung bago. Minsanan lang eh. Masarap naman siya.

Nagsimula nang umambon kaya kanya-kanya kaming balik sa sasakyan. Sa loob na lang ng kotse ko nagawang picturan ang The Mansion, ang opisyal na tahanan ng Presidente ng Pilipinas.

…

Third stop. Mines View Park.

Isang makapigil-hiningang tanawin ng mga bundok na nakapalibot sa dating minahan ng tanso at ginto ng mga sinaunang katutubo.

Maaaring magpakuha sa Mines View Park ng litrato kasama ang St. Bernard na ito sa halagang P20 lang. Nakalimutan ko ang pangalan ng asong ito, pasensya na.

O kaya ay magpakuha ng litrato habang nakasakay sa kabayong ito. Kabayo na may pink na buhok. P10 kada shot. Akala ko yung buong pagsakay nung bata, P10 lang. Kada shot pala. Kumikitang kabuhayan. Nakakatawa lang, as if naman mamomonitor ng nagbabantay kung ilang beses ko kinuhaan si Isaiah. 😆

Hindi kumpleto ang pagpunta mo sa Mines View Park kung hindi ka nakapagpicture suot ang katutubong kasuotan ng mga Ifugao. Madali lang silang makita. May mga katutubong Ifugao na nagpapahiram ng kanilang kasuotan sa halagang P20 lang. Unlimited ang pagkuha ng litrato. Magpicture ka hangga’t gusto mo. Magsawa ka.

…

Fourth stop. Horseback riding, Wright Park

Bumalik ulit kami sa Wright Park para makapaghorseback riding. P200 pag half hour tapos P300 pag isang oras. Ako ang unang sumakay sa aming lahat. Medyo kabado ako kasi ang laki ng kabayong sinakyan ko pero sabi nung nag-aaalaga mabait naman daw. Sinabihan ko yung nag-aalaga na kung maaari sana ay huwag niya akong iwan kasi hindi ko alam gagawin ko. Subukan ko daw nang ako lang mag-isa pero sabi ko, di bale na lang. Sa unang ikot, nakahawak lang siya sa tali ng kabayo pero nung pangalawang ikot, gusto ko nang subukan nang ako lang pero hindi ko sinabing iwanan niya ako. Anak ng. 😯 😯 😯 Napamura talaga ako kasi biglang nawala yung nag-aalaga nung kabayo. Putangina. Di bale, natatandaan ko naman sinabi eh. Kapag gusto ko pumunta yung kabayo sa kanan, ipinid ko yung talo pa-kanan tapos pag gusto ko ikaliwa, ipinid naman pa-kaliwa. Pag gusto ko patigilin, itaas ko lang konti yung tali. Gusto ko nang bumaba kaso ang taas ko. Mapipilay ako nito. Wala akong choice kundi magpatuloy. Ang daming bully sa park bwisit. Ang bibilis magpatakbo. Pasiklab. Nararamdaman kong natataranta yung kabayo ko kaya pati ako, natataranta na rin. Bawal pala mabangga yung kabayo kasi baka magwala kaya ang ginawa ko, dahan-dahan lang kami. Talsik ako nito pag biglang nagwala itong kabayo. Patigil-tigil lang kami. Lakad onti tapos tigil. Ganun lang nang ganun. Nang malapit na kami sa kabilang dulo, natatanaw ko na yung nag-aalaga sa kabayo na sinakyan ko. Gusto ko siyang suntukin kaso imbes na maasar ako, natawa na lang din ako. 👿 Dalawang salita para sa horseback riding experience ko: Buwis-buhay. 😈

Nanginginig pa rin ako sa takot pagbaba pero hindi ako nagpahalata. Putangina, kinabahan ako dun ha. 😥 Ano pa ba pwedeng puntahan dito sa Wright Park? May natanaw ako na mataas na hagdanan kaya niyaya ko yung isang pamangkin ko na samahan ako akyatin yun. Nakakapagod pala umakyat, mukha lang madali pero nakakahingal grabe. Sa bandang taas pala ng hagdanan iyon ay matatanaw ang The Mansion. Eh dun lang kami galing kanina eh. Baba na ulit kami. Hindi na masyadong nakakapagod pero madulas kaya kailangan mag-ingat pagbaba, umambon kasi. Binilang ko yung kung ilang steps, nasa 150+ na ako pero nawala na rin ako sa bilang di kalaunan.

…

Bago umuwi, kumain muna kami sa Barrio Fiesta. Tapat lang ng SM Baguio.

Pagdating sa bahay, kanya-kanyang tulog na. Kakapagod pero enjoy. Lol. 😆

…

Day 3

Hay nakakalungkot naman. Babalik na kami sa Manila. Pero ganun talaga. Pwede pa namang bumalik sa susunod eh.

Halos mag-aalatres na rin kami umalis mula sa tinuluyan namin. Pinatila muna namin ang ulan. Nagdasal muna kami bago bumiyahe para humingi ng gabay at para na rin sa isang ligtas na paglalakbay pauwi. Habang nasa biyahe, aakalain mong gabi na dahil napakadilim na ng daanan. Mapapansin na madaming hamog na rin ang namumuo sa mga bundok at bumabalot sa buong siyudad. Ganito yata talaga dahil nasa mataas na lugar kami.

Maingat ang bawat isa sa pagmamaneho. Nasa bente o trenta lang yata ang pagtakbo namin. Hindi naman siya nakakatakot kung tutuusin. Exciting siya para sa akin. Hindi kalaunan ay napansin namin ang ilang nagkalat na tipak ng bato sa daanan. Hindi naman sila ganoong kalakihan. Nagmula daw ito sa mga iilang malalaking bato na nasa bandang itaas ng bundok na maaaring mahulog anumang oras lalo na kapag umuulan kaya ibayong pag-iingat ang kinakailangan.

Paalam Baguio! Hanggang sa muli!

…

Pasado ala-una na ng madaling araw na ng Lunes kami nakarating ng Manila. Halos sampung oras din ang biyahe namin pauwi. Sumakit ang puwet ko sa tagal ng biyahe pero okay lang, sobrang nag-enjoy naman ako. Nagsasabay din kasi ang pagluwas pabalik ng Manila ng mga nagsipaguwian at nagbakasyon sa kani-kanilang probinsya. Hay salamat at nakauwi kami ng matiwasay. Salamat Bro sa iyong gabay at patnubay sa amin. Salamat Bro sa mga panibagong alaala na dadalhin ko habang buhay. Lakas ko talaga sayo! 😀

One down on my bucket list!